समी कान्छा

Friday, November 5, 2010

दुई टुक्रा...

जब सत्यमाथि दुनियाको, विश्वास रहेन...सत्यमा नै टिक्ने मेरो, प्रयास रहेन...सत्य भुलि जब तिनले, झुठ नै पत्याए...झुठो बोलेको भन्ने मलाई, आभास भएन...!!!!!!!!!!!!!को छ र मेरोलागि, रोईदिने यहाँ...दु:खमा सँगै आँखा, धोइदिने यहाँ...एकान्तमा हराएरै, बित्दैछ जिन्दगी...न्यानोपनको आभास दिई, छोईदिने यहाँ... ...

लेख्न नसकिएको व्यथा...

भन्छन् दु:खीको, आशिष लाग्छ रे!!तिनकै बोलीले, पीडा भाग्छ रे!!शुभकामना बाँड्न, किन चुक्नु र म!!रुनेकै बोलीले, लच्छिन् लाग्छ रे!! ...

न तिमी थियौ, न तिम्रो आभास थियो...

न तिमी थियौ, न तिम्रो आभास थियो... खोजीमा तिम्रो, यो जिउँदो लास थियो... टाढिएथ्यौ तिमी, मलाई वास्ता नदिई... प्राप्ती तिम्रो, मात्र एउटा आश थियो... साधारण तिमी, साधारण नै थिएँ म... हामीमा केबल, प्रेममात्र खास थियो....

झुठो तिम्रो प्रेमलाई, साँचो लिएछु...

"Tulsi 'Ranjat' Maharjan" को सहयोगमा ... झुठो तिम्रो प्रेमलाई, साँचो लिएछु... माफ गर तिमीलाई, माया दिएछु... सधै सधै तिमीलाई, साथ दिएथे...बेकार भयो तिम्रोलागी, जीवन दिएछु.. .मिठो हासो सबै तिम्रै. पोल्टोमा दिइ ... आफु हर क्षणै भरी, आँशु पिएछु... क्षत विक्षत मुटु बोकी, भौतारिदै हराइ... सारा दु:ख एकै गाँठो, पारी सिएछु...

केही टुक्राहरू...

सत्यता बिझाउँछ जब मन कोमल हुन्छ... त्यो ढुङ्गालाई काँडाले कसरी खोच्छ र???तिनै कहानी सोच्दैछु जुन सुरुवात नभई सकिए...कठिन छन् यी बाटाहरु र त म हिडिरहेछु...आफ्नै रहस्यहरुलाई कोट्याउँदै......

सामीप्य कान्छा: म देख्छु मेरो देश...

म देख्छु मेरो देश... एउटा खाडल बाट निस्केर... अर्को खाडलमा फस्दैछ... पहिले खाडल बाट निकाल्ने हरु... कोही थला परेका छन्... कोही बसाई सरेका छन्... अनि जो रमिता हेर्दै थिए... उनीहरु "ठुला" भएका छन्... त्यसैले सायद मेरो देश... आँसु बगाउँदै... एउटा खाडल बाट निस्केर... अर्को खाडलमा फस्दैछ... मेरो देशको इतिहासमा... युद्धको दाग लाग्यो... सत्ताको लुछाचुडी... कुर्सीको भाग लाग्यो... पिडा सहन नसकेरै सायद... आलो चोट समाउँदै मेरो देश... एउटा...

फोडेँ मुटु मुस्कुराएर, पागल भएँ म...

फोडेँ मुटु मुस्कुराएर, पागल भएँ म... छायासंग पो डराएर, पागल भएँ म...चिथोरेँ आफ्नै बदन, म चस्केँ र फस्केँ... लडेँ, उठेँ लर्खराएर, पागल भएँ म...बदनका चोटहरु त, सहेरै बाचेँथेँ... अदृश्य घाउ चर्हाएर, पागल भएँ म...लाग्थ्यो मेरो कहानी सुन्दैछन् सबै...एक्लै मात्र कराएर, पागल भएँ म...आँसु बग्न खोज्दा, रोकिदिन खोजें...आँखा मात्र भराएर, पागल भएँ म...केही साता अघिको बुलबुल कार्यक्रममा सुनेको यो गजलको प्रथम दुई सेरले मन यति छोएथ्यो......

टाढीसके पनि तिमी, किन अझ याद तिम्रो...

टाढीसके पनि तिमी, किन अझ याद तिम्रो...बिपनीमा छैनौ तिमी, सपनीमा साथ तिम्रो...सुख दु:ख सबै बाड्ने, बाचा सब खेर गयो...पिडा मेरो भागमा पार्यौ, खुसियाली हात तिम्रो...बताएँ पनि, देखाएँ पनि, साबित गर्न खोजेकै हो...मेरो माया बुझेनौ सायद, निर्मोहीको जात तिम्रो...तिमीसंग छुटेपछि, अन्धकारमै बित्छ समय...कालो छ दिन मेरो, पुर्णिमाको रात तिम्रो...

कालो दिन अनि कालै छ छाया...

कालो दिन अनि कालै छ छाया... कालो मनमा कालै छ माया... जब एकातिर मात्र हुन्छ दियालो... छायाले आफ्नो रुप लिन्छ... तर जब चौतर्फी दियालोले... भरिन्छ कसैको जिन्दगी... उसको छाया ले रुप फेर्छ... अनि खोज्छ अझ धेरै प्रकाशहरु... खै किन यस्तो हो... किन भनिन्छ यस्तो झुठ कि... सकिन्न छायाको रुप बदल्न... जब प्रकाशको स्थान फेरिन्छ... छाया आफै बदलिदै जान्छ... अनि संगै बदलिन्छन.... ती छायाका शरीरहरू... कालो दिन अनि कालै छ छाया... कालो मनमा कालै छ माया...

थोरै राजनीति

अब देखि तँलाई, भोट दिने को???भ्रष्टाचारी तँलाई, नोट दिने को??? अझ आईस् चुनाव भन्न, उत्तर दे एउटा...पदमा हुँदा हामीलाई, चोट दिने को??? बजेट खल्तीमा हालिस् विकाश चाहीँ शुन्य तेरै गल्तीमा हामीलाई खोट दिने को??? इमान जमान बेचिस् धनी देखिन भनी...लाज ढाक्न तँलाई, कोट दिने को??? विदेशभ्रमण सुखसयल, मात्र सोच्ने तँ...कर्म-विज नरोप्नेलाई, बोट दिने को...

हे आमा! म हारें, लड्न सकिन...म आफ्नै पथमा, बढ्न सकिन... उखेलेर फेकिदिए, मेरा सपनाहरु...पापीहरु विरुद्ध, अड्न सकिन... उकालो लाग्दैथियो, सपना मेरो...इर्ष्या रैछ तिनमा, पढ्न सकिन... धोकाको पर्खाल, मेरो सामु बनाई...खुट्टा तान्दै थिए, चढ्न सकिन... उचाई त पक्कै पाउँथे , इमान गुमाएर...म तिनीहरु जस्तै, सड्न सकिन... सफलता नपाई "सामीप्य"मा हुन्न...यसैपाली तिम्रो खुशी, जड्न...

सफल बन्ने चाहना राख्ने पनि मानिस...

सफल बन्ने चाहना राख्ने पनि मानिस... आफ्नै पसिनाको स्वाद चाख्ने पनि मानिस...प्रगति पथमा अघि बढ्दा-बढ्दै...अनायासै रोकिएर थाक्ने पनि मानिस...थोरै थकान घटी आस देखिएपछी...त्यसै त्यसै एक्कासी जाग्ने पनि मानिस...भाग्यमा भर परी काम नगर्न....कर्मको पथबाट भाग्ने पनि मानिस...सामीप्य कान...

सकेसम्म त रोकिन्छ...तैपनि आँसु पोखिन्छ...

सकेसम्म त रोकिन्छ...तैपनि आँसु पोखिन्छ... आँखा खुल्लै हुन्छन...तैपनि पाइला ठोकिन्छ... कसैलाई बुझ्न नखोजी...त्यसै गोडा ढोगिन्छ... कसको सम्मान कति...त्यही मात्र जोखिन्छ ...

म पातै सहितको हाँगो भाँचिदिन्छु ....

म दु:खी हुँदा पनि हाँसिदिन्छु... म आसुँ झर्दा पनि नाचिदिन्छु... जीवन त्यागी मर्ने त धेरै छन्... म विषै पिएर पनि बाँचिदिन्छु... साटेर जीवन बाँचेको पनि देखें... म तिम्रै नाममा जुनी साँचिदिन्छु... झुठको छ कि डर त्यो मनमा कतै... म कस्तो रहेछ भनी जाँचिदिन्छु.... 'सामिप्य' पाएँ आज एक्लो 'सुमन'..... म पातै सहितको हाँगो भाँचिदिन्छु ....

बुलबुल को लागी

रात्रीको एकान्तमा, आउँछे मेरी बुलबुल...मनको भित्री दैलोमा, छाउँछे मेरी बुलबुल... .मिठामिठा गज़लको, वाचन त पर्याय हो...सांगीतिक गज़ल पनि, गाउँछे मेरी बुलबुल.... लामो बिछोड एक साता, कसो गरि हो काट्ने...बुधबारको रातीमात्रै, धाउँछे मेरी बुलबुल..... उज्यालो 90 नेटवर्कको, तरङ्गबाट निस्कीइ... बुलबुलियनसंग प्रिती, लाउँछे मेरी बुलबुल.... बुलबुल को लागी...

दिन्छौ कति चोट अझै, अब लाग्ने ठाउँ नै छैन...सुमन मञ्जरी

दिन्छौ कति चोट अझै, अब लाग्ने ठाउँ नै छैन...तिम्रो घात देखि अन्त , मेरो भाग्ने ठाउँ नै छैन...#सास मेरो तिमीलाई सुम्पी, तिम्रै भरमा बाचें...मृत्यु सैयामा पुगेको छु, मेरो जाग्ने ठाउँ नै छैन... .जति नजिक रहन्थ्यौ, त्यति टाढा हुन खोज्छौ...लगाएको पर्खाललाई अब नाग्ने ठाउँ नै छैन.... जतन गर्ने बाचा गरि, लिई गयौ मेरो मुटु...टुक्रिएको मुटु अब, तिम्ले माग्ने ठाउँ नै छैन... # दोस्रो हरफलाई पछी यसरी बदलियोबाँच्ने चाह हुँदा हुँदै...

गजल प्रयास गरिएको ढाँचा

आशा र निराशा...जीवन परिभाषा.. माया पनि छ...अनि गाली भाषा... नियम पनि छ...छ सकुनी पाशा... कतै कतै हार छ...कतै कतै आशा...

किन यहाँ हरेक धर्ममा युद्ध छ...

सबैजना समान जति भनिए पनि...किन यहाँ हरेक धर्ममा युद्ध छ...हाँसीखुशी बाँच्ने, चाहना हो सबको...मनभित्रको सबै, मर्ममा युद्ध छ...प्रतिस्पर्धा नाम दिइ, बच्न खोजे पनि...देखिए जति सबै, कर्ममा युद्ध छ...सपना अनि बिपनाको भिन्नता नदेख्दा...कुनै सत्य र कुनै, भ्रममा युद्ध छ...

तिमी र म... 2...

आज तिम्रो मृत्युको नवौं दिन... त्यस दिनदेखिको लगातार बेहोसी... भारी भएको छाती र सोचमा डुबेको मष्तिस्क... तिम्रो मृत्यु बाहेक के नै पो छ र सोच्नु पर्ने... आफैलाई दोषी मानेर सजाय दिनेगर्छु... न खाएको छु न निदाएको नै... सबै काम अलपत्र छन्... न बाबाआमा हेरेको छु... न घरको गाईबस्तु नै... आफु त सधैको लथालिंग... तिम्रो मरणको साँझ तिम्रो साथीको हातबाट एउटा खाम पाएँको थिएँ... आज अकस्मात् सम्झिएँ... कहाँ राखेको थिएँ...

तिमी र म...

रात्रिको सुनसान.. एक्लै सोच्दै थिए... के तिमी मेरो कारणले नै आत्महत्या गर्न बाध्य भयौ??? आज आठ दिन बित्यो मलाई यही प्रश्नले झस्काउन सुरु गरेको... अहिले पनि झस्किएँ...दशदिन अघि हामी सदाझैँ त्यही ठाउँमा भेट्यौं... त्यस्तै कुराकानी गर्यौ जस्तो सधै गर्थ्यौ... त्यो दिन साँझसम्म अनेक कुरा गर्दै समय बित्यो...रात पर्यो.. बाटो अन्धकार थियो अनि अलि गाह्रो पनि... मैले प्रस्ताब राखे:म: म तिमीलाई घरछेउ सम्म लगिदिन्छु... तिमी: पर्दैन..म:...

मन भित्रै गुम्सिएका, बात मिठो छ...

मन भित्रै गुम्सिएका, बात मिठो छ...एक्लै मात्र बिताएका, रात मिठो छ...अन्तरमुखीको चरित्रमा, मलाई पुराउने...तिम्रो कोसेली मलाई, घात मिठो छ...हामी दुई प्राणी संगै, हुन सकिन्न भन्न...तिमीले कारण देखा'को, जात मिठो छ...एक्लै बाँचेको छैन,सहारा पनि छ...विगतका सम्झनाका,खात मिठो छ...फर्किएर हेरे पनि, म अब हेर्दिन...तिम्रोजस्तै घमण्डको, मात मिठो छ...

पिर अनि चिन्ताका, भारी बोकिरहेछु...

पिर अनि चिन्ताका, भारी बोकिरहेछु...सहने क्षमता कति?, त्यही जोखिरहेछु.... फेरी नउदाउने गरि, अस्ताए छ घाम...अन्धकार जीवनमा, दियालो खोजिरहेछु... को छन् र बुझिदिने, मेरो विचारहरु...क्लिष्ट मानिएका भाव, किन पोखिरहेछु... एक्लो बने संसारमा, अलग विचार बोक्दा...समाज सापेक्ष आफै, बदलिने सोचिरहेछु... जिउनुको नयाँ आश, तिमीले दिएपछि...मर्न खोज्ने मनलाई, मैले रोकिरहेछु... भित्र पस्ने बाटो बन्द, तिमीले गरेदेखि...छिर्न खोज्ने...

हाँस्ने गाउने जीवन कहिले, सकिएछ थाहा भएन...

हाँस्ने गाउने जीवन कहिले, सकिएछ थाहा भएन...सपनीमा रम्दा रम्दै, मक्किएछ थाहा भएन... मैले पाएका चोट सबै, भुलेर नै बाँच्दै थिएँ... लुकाउन खोजेको आँसु, छल्किएछ थाहा भएन... कस्तो कठोर प्रहार तिम्रो, सहें झैँ लागेथ्यो...चल्दा चल्दै मेरो मुटु, टुक्रिएछ थाहा भएन... पर्खाल बनाए झैँ लागेथ्यो, कालसंग टाढा रहने...कहिले त्यस्तो बाढी आई, भत्किएछ थाहा भएन... बिताउदै थिए झैँ ठान्थें, जसोतसो मेरा दिन...तिम्रो...

गुमनाम नभई चुपचाप हुन

परिस्थितिसंग जुझ्न खोज्दा, कस्तो-कस्तो बिचार हुन्छ.... आँखा त कहिले रोएथ्यो र, आत्मा उसको सधैँ रुन्छ.... गुमनाम कोही किन हुन्छ, साथ दिने कोही नहुदा.... अन्धकार रातलाई साथ दिने, तारा अनि जून छ.... गुमनाम नभई चुपचाप हुन, सायद बाध्यता कुनै छ.... उसले नबोले नि तिमी बुझ, यसले उसको मुटु छुन्छ....

तिम्रो उपस्थिती तिम्रो मिठो, आभास कहाँ छ...

तिम्रो उपस्थिती तिम्रो मिठो, आभास कहाँ छ...तिमीले गाउने मधुर गीतको, मिठास कहाँ छ... आफ्नै आँगन बिरानो छ, टाढा आफ्नो ठाउँ...कुन सोचमा तिमी भन्छौ, प्रवास कहाँ छ... बिहानीको सुनौलो घाम, अन्जान भएको छ...आफ्नै धर्ती, आफ्नै लाग्ने आकाश कहाँ छ.... चन्द्र सुर्य झण्डा छैन, डाँफे टाढा छ...तिम्रो शिरमा सजिने गुराँसको, सुवाश कहाँ छ... टाढाको संसारमा बसेर, आफैलाई भुल्नु पर्दा...मेरो स्वतन्त्रता मेरो स्वाधीनता, जवाफ कहाँ छ... मानिस...

कति सोझो अनि कति, लाटो छन् मान्छेहरु...

कति सोझो अनि कति, लाटो छन् मान्छेहरु...तापनि देख्दामा कति, बाठो छन् मान्छेहरु... आफैमा लुकेका सत्यताको, भावहरु खोलिंदा ...लाजले नै कति धेरै, रातो छन् मान्छेहरु... अनेक प्रयास गरिगरि, ढुंगासरह भए नि...भित्र भने मलिलो, माटो छन् मान्छेहरु... चोट केहि मलाई छैन, भन्दै गरे पनि...मनभित्र लुकाएका, खाटो छन् मान्छेहरु... अरुलाई हेला गर्दै आफु कहाँ हाँस्छ र...जे पिस्दा नि घर्सने, जाँतो छन्...

UNCOMPLETE

जीवन जिउने चाहनामा, कति पटक मरें म... सितल पाउने बहानामा, कति पटक जलें म... छाडीगए पनि तिमी, मलाई भने आशा थियो... कुर्छु सधैं तिमीलाई भन्थे, कति पाइला सरें म...

दु:खहरुलाई गाउनेछु , गीत बनाएर...

दु:खहरुलाई गाउनेछु , गीत बनाएर....हारहरुलाई जिउनेछु , जित बनाएर.... झुठ कपट हेला, छल भरिएको संसारमा....घृणाहरुलाई झेल्नेछु, प्रित बनाएर.... चोट दिन्छन सबै मलाई, दुश्मन अरे म....शत्रुहरुलाई भुलाउनेछु, मित बनाएर.... अरुको गलत चिताउनु, मानिसको स्वभाव भयो....कुभलोहरुलाई सहनेछु, हित बनाएर.... बन्धन देख्छु जताततै, मुक्ति कहिँ छैन...स्वतन्त्रताहरुलाई पाउनेछु, रित बनाएर...

हे बाबा, हे आमा, आशिर्वाद देऊ मलाई...

हे बाबा, हे आमा, आशिर्वाद देऊ मलाई...जनम भरको लागी हुने, साथ देऊ मलाई... आफ्नो काम पुरा गर्ने, आत्मविश्वाश त छ...तर साथी काम गर्ने, आँट देऊ मलाई... आजै नभए भोली त, पक्कै सफल हुनेछु...सफलताको झण्डा फहिराउने, हात देऊ मलाई... कुनै मानिस एक्लै खुसी, कहाँ रहन सक्छ...मित्र अनि आफन्तको, खात देऊ मलाई... एक्लै बाँच्न खोज्थेँ सधैँ, अब सायद सक्दिन...माया, ममता र स्नेहको, मात देऊ मलाई...

MUKTAK???? GAZAL???

मेरो रहरले होइन, परेर जबरजस्तीमा....म आफै बहुलाएछु, यो पागलको बस्तीमा....आफै राम्रो आफै जान्ने, ठुलो पनि आफै नै....अनुशासन नै देख्दिन, ती कहलिएका हस्तीमा....अत्यास लाग्दो यो यात्रा एक्लै कति हिड्ने हो???मेरो विरुद्ध सारा दुनिया को कोसंग भिड्ने हो?...

रातका ताराहरु अनि जीवनको लक्ष्य

अचेल रातमा ताराहरु हेर्ने बानी जस्तो भएको छ.... राम्रा देखिन्छन्.... सोच्न बाध्य बनाउँछ कि "त्यहाँ को जीवन कति सुन्दर अनि मनोरम होला???? म पनि त्यतै कहीँ आफ्नो संसार सजाउन पाए.... " अनि फेरि याद आउँछ "तर त्यहाँ पुग्ने कसरी????" सबै लक्ष्यहरु साना हुन् या ठुला - तिनै ताराजस्तो लाग्दैछन्.... लक्ष्यहरु प्रष्ट देखिएका छन्.... वर्षात सकिएको रातमा जस्तै.... लक्ष्यमा पुगेको समय सोच्छु.... कति मनोरम होला.... तर लक्ष्यहरुमा पुग्ने बाटोको कमी महसुस...

A Big VOID and a Big Emptiness....

संसार एउटा ठुलो शुन्य... अनि मन भित्र त्यो शुन्य भन्दा ठुलो शुन्यता... त्यही शुन्यतामा पनि...सासहरु हराईरहेछन्... खोज्न जाने बाटो पनि देख्दिन... पुराना चोटहरुले पीडा थप्दैछन्... ओखती भेटेको छैन... सपनाहरु धेरै देखिन्छन्... सम्झिने क्षमता छैन... वरिपरि डढेलो देखिन्छ... निभाउने चाहना छैन... यहि हुन नहुने तर भईरहेका... अनि यहि हुनपर्ने तर नभईरहेका कार्यहरुलाई अहिले एउटै वाक्यमा भन्ने प्रयास----अहिलेको समय A Big VOID and a...

तिमी बिना बाँच्न सकिन्छ

नबगाए आँसुका थोपा, आँखाभित्र साँच्न सकिन्छ ! संघर्ष मात्र गर्‍यो भने, तिमीबिना बाँच्न सकिन्छ !! (१२) तिरस्कार अहिल्यै गरिन, अझै केही बेर लाग्छ ! थोरै माया दिई फेरि, तिमीलाई जाँच्न सकिन्छ !! (...

सुजना from facebook

त्यसै त्यसै मन्द भयो जिवन को गति ! सास मात्र लिएर त बाँच्नु छ र कति !! जिउँदै आगोमा जल्नुको कति हुन्छ पिडा ! समयमै जिवनले किन लिएन बिदा ...

अचेल किन दिन जस्तो, रात पनि एउटै लाग्छ

अचेल किन दिन जस्तो, रात पनि एउटै लाग्छ ! एकान्त र कोलाहलको, मात पनि एउटै लाग्छ !! हाँस्न चाहेको हुन्छु सधै, आँसु आफै बगिदिन्छन् ! सुखको अनि दु:खको, खात पनि एउटै लाग्छ !! जड्याहाको जिन्दगी जस्तो, सधै म पिएकै हुन्छु ! ह्विस्की भनौँ या लोकलको, जात पनि एउटै लाग्छ !! कसैले देखाएको दया, चोट बनी छातीमा पस्छ ! न्यानो ममता र बिषालु, घात पनि एउटै लाग्छ !! भिन्नता पाइन्छ भन्छन्, प्रत्येक दुई बस्तुमा ! कोमल फूल अनि झरेको, पात पनि एउटै लाग्छ !! न जीवनको...

मुटुका अनेक बेदना,पोखेर पो के गर्नु

मुटुका अनेक बेदना,पोखेर पो के गर्नु ! भारी छ छाती तर, जोखेर पो के गर्नु !! सम्झन्छु म झलझल, सँगै बिताएका पलहरु ! थोत्रिएका सबै यादहरु, बोकेर पो के गर्नु !! रसाउँछन् आँखा अझै, तस्बिर तिम्रो देखेर ! सस्तो भैसक्यो आँसु पनि, रोकेर पो के गर्नु !! कमजोरी कसको कस्तो भयो,थाहा भएन पहिले !! टाढिएपछि तिमी टाउको, ठोकेर पो के गर्नु !! अथाह पिडा मनमै लुके,तिमी टाढा भईदिंदा ! निरर्थक बनेका ति भाव, बोकेर पो के गर्नु ...

Labels

Friday, November 5, 2010

Friday, August 20, 2010

Friday, July 23, 2010

Sunday, June 27, 2010

Sunday, June 20, 2010

Monday, June 14, 2010

Sunday, June 13, 2010

Saturday, June 12, 2010

Friday, June 11, 2010

Thursday, June 3, 2010

Wednesday, June 2, 2010

Saturday, May 22, 2010

Monday, May 17, 2010

Saturday, May 15, 2010

Tuesday, April 27, 2010

Monday, April 26, 2010

Thursday, March 11, 2010

Sunday, January 3, 2010

Links I use

परिचित मानिएका लेखहरु !!

Blog Archive

Followers