रात्रिको सुनसान.. एक्लै सोच्दै थिए... के तिमी मेरो कारणले नै आत्महत्या गर्न बाध्य भयौ??? आज आठ दिन बित्यो मलाई यही प्रश्नले झस्काउन सुरु गरेको... अहिले पनि झस्किएँ...
दशदिन अघि हामी सदाझैँ त्यही ठाउँमा भेट्यौं... त्यस्तै कुराकानी गर्यौ जस्तो सधै गर्थ्यौ... त्यो दिन साँझसम्म अनेक कुरा गर्दै समय बित्यो...रात पर्यो.. बाटो अन्धकार थियो अनि अलि गाह्रो पनि... मैले प्रस्ताब राखे:
म: म तिमीलाई घरछेउ सम्म लगिदिन्छु...
तिमी: पर्दैन..
म: किन?
तिमी: म एक्लै जान्छु..
म: झन् एकछिन अझ कुरा गर्न पाइन्छ भनेको त?
तिमी: त्यसोभए हुन्छ नि त...
करिब २० मिनेटको जंगलछेउ बाटो... उसलाई एक्लै छाड्न मन लागेन... सायद डर लाग्यो तिमीलाई केही होला कि भन्ने... हामीले भेट्ने ठाउँ भन्दा हाम्रो घर ठिक उल्टो पर्थ्यो... तिम्रो पश्चिम मेरो पूर्व...
तिमी: आज तिमीलाई घर पुग्न ढिला हुनेभयो?
म: ठिकै छ.. कहिलेकहिँ यस्तै त हो...
तिमी: तै पनि मेरो लागी भनेर...
म: मैले साथीको लागी यति गर्नु हुन्न र?
तिमी: हुन्छ.. त्यसैले त हुन्छ भने नी...
हामी नयाँ साथी... भेट भएको एक महिना पनि पुरा भएको थिएन.... हामी कसरी यति नजिक भयौं??? गहिरो सोचमा हराउँदै थिए म... एक्कासी तिमीले मेरो हात समायौ... सोचें थाकेर सहारा चाह्यौ होला... तिम्रो शरीर सधैको कमजोर न हो ... मैले तिमीलाई हेरें... तिमी मुस्कुरायौ... म जबरजस्ती ओठ खोलें... मनमा अजिब तरङ्ग चल्दै थियो... एक त आज सम्म कोही केटीको हात समाएको थिइन... अझ त्यो घनघोर अन्धकारमा... आफैलाई सम्हाल्न गाह्रो होला जस्तै लाग्यो...
म: मेरो हात नसमाई हिंड न... मलाई कस्तो अप्ठ्यारो लाग्दै छ...
तिमी: किन अप्ठ्यारो नि???
म: तिमीलाई थाहा छ नि...
तिमी: के र?
म: केही पनि होइन...
तिमी: भन न... प्लिज...
म: जिद्दी नगर न...
केहीबेर हामी दुवै मौन बस्यौ... तिमी रिसाएको अनुहार लिएर... अनि म मनभित्रै घोतलिएर... एक्कासी तिम्रो आवाजले झस्कायो...
तिमी: तिमी मेरो बारेमा के सोच्छौ?
म: राम्री छौ... जवान... मिलनसार...
तिमी: मात्रै?
म: अरु के त?
तिमी: तिमी मलाई माया गर्छौ?
म: तिमी मेरो मिल्ने साथी हौ... सायद तिमीभन्दा बढी म कसैलाई माया गर्दिंन...
तिमी: साथी मात्र?
म: भन्नाले?
तिमी: के तिमी र म बिचमा मित्रता बाहेक केही छैन?
उसको विचार बुझ्न सकिन... मौन बसें...
तिमी: किन चुपचाप?
म: बोल्ने कुरा पाइन...
तिमी: के हामी साथी मात्र हौँ?
म: म त त्यही सोच्छु...
तिमी: तर म त तिमीलाई मन परौंछु...
म: के भन्यौ??? तिमी होसमा त छौ???
तिमी: म एकदम साँचो बोल्दै छु...
त्यतिकैमा तिम्रो घरनजिक आइपुग्यौं...
तिमी: मलाई यसको उत्तर भोलि चाहिन्छ...
म: हुन्छ...
उत्तरको वास्ता नगरी तिमी भागे झैँ लाग्यो... म बाटोभरी सोच्दै हिडें... करिब ३५,मिनेटको बाटो काट्न १ घण्टा भन्दा बढी लाग्यो...रातभर पनि निदाउन सकिन... तिमीसंग बिताएका पलहरु मस्तिष्कमा नाचिरहे...
.............................................................................
आज भन्दा ९ दिन अघि बिहानीमा तिमी मेरो घरमा आयौ... मुहार केही मलिन अनि अनुहारमा चमक हरेको... मलाई ठम्याउन गाह्रो परेन तिमी केही गहिरो सोचमा छौ...
म: के सोच्दै छौ??
तिमी: मेरो हिजोको प्रश्नको उत्तर के हो??
म: जे मैले हिजो भनें... म मित्रता भन्दा माथि उठ्न चाहन्न... म मित्रतामा एकदम सन्तुष्ट छु....
तिमी: अनि म?? मेरो बारेमा सोचेनौ...
म: अहँ... (ढाट्न चाहिँन..)
तिमी: के रे?? त्यसो भए तिमीलाई मेरो चिन्ता छैन होइन त??
म: त्यसो होइन, तर प्रेम-सम्बन्धको बारेमा मेरो आफ्नै धारणा छ...
तिमी: कस्तो धारणा?
म: म प्रेममा विश्वास गर्दिन...
तिमी: यदि तिमी साँचो बोल्दै छौ भने अब हाम्रो भेट कहिल्यै हुन्न....
म: किन?
तिमी: मेरो घरमा मेरो विवाहको कुरा चल्दै छ...
म: अनि तिमी बिहे गर्न चाहन्नौ?
तिमी: म तिमीबाहेक अरुसंगको जीवन सोच्न पनि सक्दिन...
म: तर म कसैसंग पनि आफ्नो जीवन सोच्न सक्दिन... (सायद पहिलो पटक मभित्र को घमण्ड उसको सामु प्रस्तुत भयो..)
तिमी: त्यसो हो भने म आफ्नो जीवन बलि चढाउँ??
म: मलाई थाहा छैन... जे मन लाग्छ गर...
तिमी: हवस्...
तिमी रिसाएर गयौ... म तिम्रो पछीपछी आएँ..... तिमीले वास्ता गरेनौ.... मैले पछ्याउन छोडिन...तिमीले एकपटक मलाई हेर्यौ, त्यही रिस भरिएका आँखाहरुले... तर एकैछिनमा ती नयनमा केही आस पलाए जस्तो देखियो... तिमीले अप्रत्यासित प्रस्ताव थम्यायौ..
तिमी: हामी यहाँबाट भागौँ???
म असमन्जमा परें... म प्रेममा फस्न नचाहेको मानिसलाई सोझै भाग्ने प्रस्ताव... म केही उत्तर नदिई त्यहाँबाट फर्किएँ.... सायद तिमी यहि चाहन्थ्यौ... तिमी के गर्यौ मैले ध्यान दिइन... सायद गयौ होला....
साँझमा फेरी भेट भयो तर म बोल्न चाहिन... तिमीले पनि प्रयास गरेनौ...
........................................................................
आज भन्दा ८ दिन अघि.... रातभर निदाउन नसकेकोले बिहानीमा झपक्क निदाएछु... ब्युँझदा दिनको १२ बजेको थियो.... गाउँमा अनौठो सुनसान थियो... केही सोचिन... ओछ्यानमा बसीबसी तिमीलाई भेट्ने सोच बनाएँ... तयार भएर तिम्रो घरतिर हिडें...
तिम्रो घर पुग्दा अकस्मात् अर्को चट्यांगले मुटुमा हान्यो... तिम्रो घरमा तिमी थिएनौ... त्यहाँ तिम्रो लास थियो...
..............................................................
सर्वप्रथम मैले आफैलाई दोषी ठहर्याएँ... त्यसको बोझ सहन सकिन... आफ्नो घमण्डलाई दोष दिएँ... तर आखिर मेरो घमण्ड पनि म नै त हुँ... आफ्नो बोझ मुटुमै थोपरेँ... आँखाबाट आँसु झरे... थाम्न सकिन... अनि बग्न दिएँ....
.......................................................................................................
त्यसदिनबाट आजसम्म प्रेम र यसको प्रभावहरु भोग्दै छु... अनि अचेल लाग्छ कि म पनि तिमीलाई साँचो प्रेम गर्थें...
तिमीलाई तिम्रो प्रेमले मार्यो... अनि तिम्रो प्रेमलाई मैले...
........
तिम्रो हत्यारा म नै पो हुँ कि???
